- Nu ik je toch spreek, ik heb nog een talent voor je. Bruno van den Pruimgaard.
- Nooit van gehoord.
- Een echt talent.
- Vertel.
- Nooit van gehoord.
- Een echt talent.
- Vertel.
- Ik weet niet waar ik moet beginnen.
- Nou, wat kenmerkt hem. Als ik een schrijver wil, wil ik wel alles van hem weten.
- Allereerst de vertelstijl.
- Prachtig?
- Doorgaans vertelt hij in monologen, maar op momenten dat je het niet verwacht improviseert hij een dialoog.
- Interessant.
- Zijn verhaal is doorspekt met egoisme, maar van dat grandioze egoisme, als je begrijpt wat ik bedoel.
- Ik begrijp wat je bedoelt.
- Anekdotes over een buikgriep wisselen af met een bergwandeling waarbij hij denkt dat de wereld aan zijn voeten ligt.
- Ga door.
- En wat een symboliek.
- Wat voor een symboliek?
- Hij heeft het constant over voeten.
- Ah, voeten.
- Je weet wat hij ermee bedoelt.
- Tegenslag.
- Nee, voorspoed.
- Dat kan ook.
- Hoe beter het met hem gaat, des te meer gaan zijn voeten glanzen. En voeten zijn in bepaalde culturen belangrijke symbolen. Van den Pruimgaard is ongelooflijk belezen.
- Dat is prettig.
- En ook zo intelligent hoe hij zich verplaatst in iets of iemand anders. Dan ineens neemt hij het perspectief van een goudvis aan, vervolgens weer die van een dakloze, dan de slager. Zo geloofwaardig allemaal. Hij heeft hersenen voor tien anderen zou je zeggen.
- En improviseren?
- Nou en of. Hij ziet een bosmuis en laat zijn gedachten leeglopen over die bosmuis. Geniaal! Die bosmuis maakt je ineens gelukkig. Ik bedoel: een bosmuis!
- Knap hoor.
- En zo gaat ie de hele tijd door. Ja, de markt ligt aan zijn voeten, mits hij een beetje begeleiding krijgt.
- Die kan hij natuurlijk krijgen. Hoe oud is hij?
- Vijfendertig.
- Nog jong.
- Ja, nu al een begenadigd schrijver.
- Schrijver zei je?
- Uiteraard.
- Maar ik zoek geen begenadigd schrijver.
- Die zoek je niet?
- Wat heb ik nou aan een begenadigd schrijver?
- Eh…
- Ik bedoel op televisie?
- O, zo.
- Moet ie zijn antwoorden gaan opschrijven? Ik heb een begenadigd spreker nodig. Geestig, erudiet, provocerend. Ik dacht dat je het daar de hele tijd over had.
- Eh… nee.
- Een schrijver die een begenadigd schrijver is, daar heb ik natuurlijk niets aan. Dat verkoopt geen boek extra. Enfin, leuk je gesproken te hebben, ik moet weer eens gaan.
- Wacht even… Is er niet nog...
- Ik heb ineens een leuk ideetje. Jij bent volgens mij wel een behoorlijk goede spreker. Als jij nou als Van den Pruimgaard het boek verkoopt op televisie, misschien dat we dan een deal kunnen sluiten.
- Is dat dan geen verlakkerij?
[ schiet in de lach ]
- Jongen, boek is handel, vergeet dat nooit.
- Nou, wat kenmerkt hem. Als ik een schrijver wil, wil ik wel alles van hem weten.
- Allereerst de vertelstijl.
- Prachtig?
- Doorgaans vertelt hij in monologen, maar op momenten dat je het niet verwacht improviseert hij een dialoog.
- Interessant.
- Zijn verhaal is doorspekt met egoisme, maar van dat grandioze egoisme, als je begrijpt wat ik bedoel.
- Ik begrijp wat je bedoelt.
- Anekdotes over een buikgriep wisselen af met een bergwandeling waarbij hij denkt dat de wereld aan zijn voeten ligt.
- Ga door.
- En wat een symboliek.
- Wat voor een symboliek?
- Hij heeft het constant over voeten.
- Ah, voeten.
- Je weet wat hij ermee bedoelt.
- Tegenslag.
- Nee, voorspoed.
- Dat kan ook.
- Hoe beter het met hem gaat, des te meer gaan zijn voeten glanzen. En voeten zijn in bepaalde culturen belangrijke symbolen. Van den Pruimgaard is ongelooflijk belezen.
- Dat is prettig.
- En ook zo intelligent hoe hij zich verplaatst in iets of iemand anders. Dan ineens neemt hij het perspectief van een goudvis aan, vervolgens weer die van een dakloze, dan de slager. Zo geloofwaardig allemaal. Hij heeft hersenen voor tien anderen zou je zeggen.
- En improviseren?
- Nou en of. Hij ziet een bosmuis en laat zijn gedachten leeglopen over die bosmuis. Geniaal! Die bosmuis maakt je ineens gelukkig. Ik bedoel: een bosmuis!
- Knap hoor.
- En zo gaat ie de hele tijd door. Ja, de markt ligt aan zijn voeten, mits hij een beetje begeleiding krijgt.
- Die kan hij natuurlijk krijgen. Hoe oud is hij?
- Vijfendertig.
- Nog jong.
- Ja, nu al een begenadigd schrijver.
- Schrijver zei je?
- Uiteraard.
- Maar ik zoek geen begenadigd schrijver.
- Die zoek je niet?
- Wat heb ik nou aan een begenadigd schrijver?
- Eh…
- Ik bedoel op televisie?
- O, zo.
- Moet ie zijn antwoorden gaan opschrijven? Ik heb een begenadigd spreker nodig. Geestig, erudiet, provocerend. Ik dacht dat je het daar de hele tijd over had.
- Eh… nee.
- Een schrijver die een begenadigd schrijver is, daar heb ik natuurlijk niets aan. Dat verkoopt geen boek extra. Enfin, leuk je gesproken te hebben, ik moet weer eens gaan.
- Wacht even… Is er niet nog...
- Ik heb ineens een leuk ideetje. Jij bent volgens mij wel een behoorlijk goede spreker. Als jij nou als Van den Pruimgaard het boek verkoopt op televisie, misschien dat we dan een deal kunnen sluiten.
- Is dat dan geen verlakkerij?
[ schiet in de lach ]
- Jongen, boek is handel, vergeet dat nooit.