- Graag gedaan. Ik vond het ook een prettig interview.
- Ik had alleen nog een vraagje.
- Ja hoor.
- Hoe zit het met dat dankwoord?
- Wat bedoelt u?
- U bedankt 1000 mensen in uw dankwoord.
- Ik hou van bedanken.
- Dus was het niet bedoeld als een grap?
- Als een grap?
- Een ironisch statement?
- Ik ben ze allemaal even oprecht dankbaar.
- Hoe kent u als waterpoloër eigenlijk zoveel mensen?
- Oh, de waterpolowereld is een sympathieke wereld. Die mensen hebben mij allemaal ergens geholpen. Ik had bijvoorbeeld al 300 proeflezers…
- 300?
- O ja, makkelijk. Vrienden. Vrienden van vrienden. Familie. Vrienden van familie. Familie van vrienden. Speciale Facebookpagina’s. Kickstarteracties. Alles werd eigenlijk voor mij gedaan. En iedereen deed mee! De scheidsrechters, de fans, de clubs. Half Oisterwijk heeft me geholpen met dit boek! Ja, dat verdient een dankwoord. Ik moest nog selectief zijn.
- Wacht even: u dankte 1000 mensen en moest nóg selectief zijn?
- O ja, ik had zo 5000 mensen kunnen bedanken.
- U neemt me tóch in de zeik?
- Waarom zou ik dat doen?
- Eh, gek soort waterpolohumor?
- Ik ben bloedserieus.
- Ik heb nog nooit een dankwoord aan 1000 mensen gezien.
- Bent u soms een kenner op het gebied van dankwoorden?
- Dat wil ik niet zeggen. En toch klinkt het wel excessief voor een waterpoloër.
- O ja, is het weer dát cliché.
- Sorry?
- Als een voetballer 1000 mensen bedankt in zijn boek: zo normaal. Al die mensen die hij ontmoet in zijn leven, al die fans, al die mensen van dat wereldje. Als een waterpoloër dat doet... oh, wat raar. Die voetballers schrijven alleen schrijven over drugs, vrouwen en dure auto’s. En dan failliet gaan! En dán erover zeuren! Met mijn boek wil ik laten zien dat het leven van een topsporter er ook anders uit kan zien. Ik kocht nooit dure auto’s. Ik ging naar trainingen op de fiets van de buren. Mijn eigen vrouw was voor mij goed genoeg, ook al waren er genoeg kansen tijdens toernooien in Hongarije. We gingen 's avonds naar discotheken, dansen tot in de kleine uurtjes, althans een uur of twaalf, maar daarna gewoon naar het hotel. En de volgende middag spelen. En dat deden we tijdens dat toernooi twee keer! En natuurlijk die keer op Malta toen we een hele dag rondreden in taxi's - wow, wat een gekke tijden waren dat.
[ neemt een slokje koffie ]
- Al dat gezeik van die wielrenners en atleten over doping gebruiken! Alsof ze trots terugkijken op hun spannende criminele verleden. Dat is het niet! Het is eerder een junkieverleden! Ik heb doping altijd geweigerd. Ik wilde de sport eerlijk houden. Zoals de hele waterpolowereld dat deed. Ook zo ergerlijk: de verhalen over miljoenen die al die sporters er in een paar weken doorheen jagen... Al die ex-voetballers, ex-wielrenners en ex-boksers die al hun geld kwijtraken... En dan zeggen dat ze het ook niet makkelijk hadden. Nou, na mijn loopbaan had ik een mooie kantoorbaan bij de gemeente Oisterwijk. Daar ben ik ook blij mee.
- Mensen willen dat toch niet lezen?
- Mensen lezen luchtkastelen. Topsport is saai. Het is niets anders dan hard trainen en mazzel hebben op de juiste momenten. En meer teamwork dan je denkt! Als je hard werkt, voel je je nergens te goed voor. Mijn oude waterpolokeeper heeft mijn boekcover ontworpen!
- Ik eh… ik heb nu geloof ik wel voldoende materiaal.
- Je komt niet in mijn dankwoord van mijn volgende boek.
- Er komt nog een volgend boek?
- Dit is het begin van een trilogie.
- Oh, oké.
- Staat achterin mijn boek.
- En eh... het dankwoord van die boeken?
- Ben ik nu al mee bezig.
- Over bedanken gesproken: bedankt voor dit interview. Ik ga er nu echt vandoor.
[ grijpt opnameapparaat en verlaat het wegrestaurant ]
- Nog koffie?
- Ja graag, mevrouw. En wat is uw naam, ik wil u graag opnemen in het dankwoord van mijn volgende boek. U heeft me zo vriendelijk geholpen met deze koffie, en die koffie helpt me zoveel vooruit in mijn leven, daar mogen anderen toch ook getuige van zijn, vind ik.