Sunday, May 15, 2016

RAAK!!

-  Te gek hoor,  deze netwerkborrel.  
-  Ja, altijd goed om ideeen op te doen.
-  Het is niet zo moeilijk, hoor, uitgeven. 

- Inderdaad.
- Het boek interesseert me totaal niet. Titels, die interesseren me. Die verkopen. Het is lang nadenken, passen en meten, en dan ineens: dan weet je het. Zo heb ik vorige week nog een boek uitgegeven waarvan de oorspronkelijke titel was Ramp op de vijfde verdieping. Daar ga ik dus een heel weekend over brainstormen en het kwam uiteindelijk op de markt als Het verlangen van Excelsior.
-  Dat is toch een voetbalclub?
-  Is Latijn. Altijd beter wordend, zo'n beetje vrij vertaald. Maar zo klinkt het als een Griekse god. Een erg goede titel, al zeg ik het zelf. Verlangen is een woord dat 10/10 scoort in romantitels.
-  Best slim.
-  Ik hou ervan als het klinkt als een klok. Maar we hebben wel een pretentiepunt. Als een titel te pretentieus wordt, dan passeer je dat punt en dan kun je er niet meer mee wegkomen. De laatdunkende koestering is een te moeilijke titel, bijvoorbeeld, die heb ik geschrapt, die gaat voorbij het pretentiepunt. Is geworden De verweesde salamander. Zit net voor het punt, snap je.
-  En waar gaat het boek over?
-  Geen idee eigenlijk. Het mooie is dat je bij iets psychologisch en dramatisch bijna oneindige mogelijkheden hebt om iets te verzinnen. En alle boeken zijn iets psychologisch en dramatisch, en feitelijk inwisselbaar, dus is het aan de titel om aandacht te genereren.
O ja?
-  De zelfhaat van Gebrelda Visser was bijvoorbeeld een titel. Veel te simpel. Het werd Asymmetrische troost. Ik heb nog gedacht over Fortinatums idylle, want korte titels doen het soms ook goed en het woord idylle is ook erg machtig.
-  Wat betekent dat ?
-  Geen idee. Klinkt goed, daar gaat het om. Net als Tien oesters voor de prijs van twee, een andere titel die ik kreeg aangeboden.
-  Prachttitel.
-  Zou er tweeduizend verkocht hebben met die titel. Maar ik verkocht er achttienduizend met De zevende adventsdag van de paupers.
-  Eerlijk?
-  Ik moet soms oppassen. Ik had een boek over varen en die heette De katamaran - een introductie en ik had hem bijna de markt opgestuurd als Nautilus' kramp.
-  Pfoe lastig hoor.
-  Hoe doe jij dat dan?
-  Eerst nog even koffie bestellen. Ober, nog twee koffie graag! Nee, ik ben juist het tegenovergestelde. Voor mij geldt er maar een wet: het moet zo simpel mogelijk. Zelfs de ogenschijnlijk meest simpele titels zijn nog niet simpel genoeg. Ik had bijvoorbeeld laatst het boek in mijn fonds, een literaire thriller, De derde dinsdag bezoeker. Ik lees die boeken nooit dus ik vroeg aan mijn medewerker: waar gaat het boek nou over? Zij zegt over iemand in de bajes. Dus ik streep die titel door en maak ervan: Opgesloten! 
Handig.
- Ik heb een vrolijk boekje gepubliceerd over dames die winkelen. Verslaafd! Met een winkelwagentje op de cover, prachtig. Een machoboek over een kerel die houdt van hard autorijden bij de Cote d'Azur: Scheuren! Een drama over een rijke vrouw met kanker: Au!
-  Klinkt makkelijk.
-  Zo makkelijk is het ook niet. Het moet echt de kern treffen. Hoe noem je bijvoorbeeld een feelgood roman over zwanger worden?
Zwanger!
-  Fout. Die noem je Raak!
-  Potverdorie, dat is scherp. Dat is toch die titel die veertigduizend heeft verkocht?
-  Correct. De oorspronkelijke titel was Zoutlust, een zomer van begeerte.
-  Meer een titel voor mij.
-  Je mag hem hebben.
-  Dank je! Geweldig idee, deze netwerkborrel. Hoe zou je een roman over een netwerkborrelaar noemen?
-  Eh... Zuip!
Geniaal!